Υπάρχει μια άλλη Ιστορία –ονομάζεται απόκρυφη, παράλληλη. Όχι ότι είναι στ’αλήθεια. Και υπάρχουν εκείνοι που την εξερευνούν, και την δημιουργούν, σαν απάντηση σε ένα διφορούμενο κάλεσμα. Την Κυριακή 21 Νοεμβρίου, έφυγε για την πράσινη Αρκαδία ο τελευταίος εκπρόσωπος αυτής της Παράλληλης Ιστορίας, και ένας από τους πιο σπουδαίους, ο αινιγματικός αλχημιστής της λογοτεχνίας Jean Parvulesco. Ο θάνατός του σηματοδοτεί το κλείσιμο ενός ολόκληρου κύκλου, μιας περιπέτειας, που άρχισε με τον Ρενέ Γκενόν και τον Φουλκανέλι. Αλλά η συνέχεια υπάρχει, και ένας κύκλος δεν κλείνει παρά όταν αρχίζει ένας άλλος, σύμφωνα με το παιχνίδι των μεταμορφώσεων. «Για εμάς, άλλωστε, το “απόλυτο τέλος της Ιστορίας” είναι απολύτως, την ίδια στιγμή, και μια “νέα, ολοκληρωτική απαρχή” του ιστορικού κύκλου», γράφει ο ίδιος ο Parvulesco, για την εποχή μας.
Ο κόσμος δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Jean Parvulesco. Ο αγγλοσαξωνικός χώρος δεν τον γνωρίζει, και ίσως να μην θέλει να τον γνωρίσει. Στην Ελλάδα, είμαι ο πρώτος, και ο μόνος, που έγραψε κάτι για αυτόν (βλ. περιοδικό Strange: Το Άστρο της Αόρατης Αυτοκρατορίας στο τεύχος 108, καθώς και: Ωρίων ή Η Συνωμοσία του Ήρωα στο τεύχος 120, κ.α.). Ίσως να μην είναι ο καιρός, ακόμη...Ίσως όμως, τώρα είναι ο καιρός στον οποίον τα μυθιστορήματα εκείνου που παρακολουθούσε, όπως έλεγε, «τις νυχτερινές μεταστάσεις του Μη-Όντος», θα γίνει αντιληπτό ότι ήταν κάτι περισσότερο από μυθιστορήματα.
 |
| Ο Ζαν Παρβουλέσκο με τον Έζρα Πάουντ τη δεκαετία του εβδομήντα |
…το μυθιστόρημα το ίδιο, μέσα από μια τεράστια εραλδική mise en abîme, είναι το έμβλημα ενός άλλου μυθιστορήματος, του μυθιστορήματος του «χαμένου στο όνειρο» [roman perdu en rêve] και επανευρισκόμενου από το πιο μεγάλο όνειρο της γραφής, που πιστεύουμε ότι είναι πραγματικότητα, μέχρις ότου και αυτό το τελευταίο, με τη σειρά του, διαχωρίζεται.
Luc-Olivier d’Algange, για τη λογοτεχνία του Jean Parvulesco
(La Lettre de Loess Νο 4)
Η ΚΥΡΙΑ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ
Η Νοτρ Νταμ είναι η Κυρία των Άστρων. Στο Die heilige der Menscheit [Το ιερό της Ανθρωπότητας], ο Χέρμαν Βιρτ, ο ιδρυτής της Ahnenerbe, έχει δείξει ότι το πεντάκτινο άστρο είναι η αρχέγονη μορφή του Θήλεως, το Drudenfuss1. Είναι επίσης το ιερόγλυφο του Βορρά2 : η έκτη ακτίνα απουσιάζει επειδή στις πολικές περιοχές ο ήλιος είναι ψηλότερα κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Το χειμερινό ηλιοστάσιο ήταν αρχικά η μεγάλη κοσμική ημερομηνία του Θήλεως, της «Μεγάλης Λευκής Γυναίκας», της ιερής γιγάντισσας (εμφανίζεται ξανά στον Μπωντλαίρ3, καθώς και στα οράματα του χαρακτήρα από το Γκολέμ του Γκούσταβ Μέιρινκ, του Athanasius Pernath). Στην ιουδαϊκή Κάββαλα, καθώς και σε ορισμένες χασιδικές αφηγήσεις, λέγεται ότι η Σεκινά είναι μια γυναίκα αφύσικα ψηλή, ντυμένη στα μαύρα. Στον ρωσικό ορθόδοξο εσωτερισμό θεωρείται εξίσου δεδομένο ότι η «Μητέρα του Θεού» είχε ένα πολύ μεγάλο ύψος.
απόσπασμα από επιστολή του Αλεξάντρ Ντούγκιν στον Ζαν Παρβουλέσκο
μετάφραση–σημειώσεις: Δημήτρης Τσουμάνης
1. Κυριολεκτικά: το πόδι του Δρυίδη.
2. Του Βορρά, διάβαζε: βαρ, η ρίζα από την οποία προέρχεται η σανσκριτική λέξη Βαράχι, ονομασία της ιερής γης του Βορρά, της Βορέας, η οποία, μεταμορφωμένη, κατέληξε να φέρει την ονομασία της μυθικής Υπερβορείας. Βαράχι σημαίνει «χώρα του αγριόχοιρου». Στις βόρειες γλώσσες απαντάται η ρίζα bor στις λέξεις που κατονομάζουν δύο από τα αρχαιότερα ζώα–σύμβολα: bear, η αρκούδα, η άρκτος, και boar, ο αγριόχοιρος, ο κάπρος. Ο Βορράς.
3. Βλ. το ποίημα του Μπωντλαίρ La Géante (Η Γιγάντισσα, αλλά και η Γαία: Géa-nte)