Δεν γνωρίζω κανένα κείμενο που να φωτίζει τόσο καίρια και ωραία το πνεύμα της αρχαίας Τεκτονικής, όσο το παρακάτω κείμενο του Γιώργου Βασιλάκου, μια αφήγηση από το βιβλίο Πριν την Βαβέλ, Η μαρτυρία ενός χωρικού για τα θαύματα:
11. τέτοια εντύπωση είναι εντελώς λανθασμένη κι ανθρώπινη
Όταν ο άρχοντας της αυλής αφήνεται αποκαμωμένος να ξαποστάσει και να ξαπλώσει στην προβιά του λουλουδότοπου και του κήπου του, οι καταπατητές της περιουσίας του οργανώνουν μιαν επιχείρηση άνευ προηγουμένου˙ σφυρίζουν με σάλπιγγες και τρομπέτες, τραντάζουν από κοινού άνθη και βότανα να σκορπιστεί το άρωμα και ναρκωτικό τους και συμμορίες από αράχνες μαυριδερές σπεύδουν να πλέξουν τους κόμπους και τα πλοκάμια τους. Δήθεν να είναι η σύναξη της σειρήνας και του λωτού που φαίνεται να κοιμίζει τον άνθρωπο που δείχνεται πια προτομή και ξόανο θεού αιγυπτίου από καιρό σωριασμένου στο έδαφος. Αν οι εχθροί του μπορούσαν να καταλάβουν τη νάρκη και την αναισθησία του θα τον σκότωναν στη στιγμή˙ αλλά είναι το δέος μπροστά στη μεγάλη θεότητα και το ίνδαλμα που αναβάλλει τ’ανόσια σχέδιά τους, τους αναγκάζει, έστω προσωρινά, να σεμνύνονται και ν’απέχουνε του κακού.
Μια τέτοια εντύπωση είναι εντελώς εσφαλμένη και ανθρώπινη. Δεν είναι καταπατητές και εχθροί, τυχοδιώκτες κι επίβουλοι, η πανσπερμία των μικροσκοπικών ζωντανών που πλημμυρίζουν τα χόρτα και δένουνε τον αφέντη με χιλιάδες κλωστές και νήματια, που κλώθουν τριχιές και κορδόνια στα μπράτσα του τάχατες να τον καρφώσουνε καταγής με γυφτόκαρφα ασμάτων και αναθυμιάσεων. Είναι προσπάθεια συλλογική και τιτάνια της κοινωνίας των ζωντανών να σηκώσουνε με σχοινιά και μοσκοβολιές το μνημείο στα πόδια του, ν’αποκαταστήσουν την ταραχή και την ανομία του τόπου που αδυνατεί στο εξής να διατηρήσει μια στοιχειώδη συγκέντρωση ψυχών και σωμάτων. Γιατί πιστεύουν πως άπαξ και πάψει ο άνθρωπος να διακονεί την περιοχή, το αγροτεμάχιο θα κατακλυστεί με πουλιά και μυρμηγκοφάγους, όντα που συνηθίζουν να ασεβούν και ν’αγνοούν τι να σημαίνει να ξεψυχά και να ενταφιάζεται ένα πλάσμα στον τόπο που ζει.
Το δίχως άλλο είναι θρησκεία πρωτόγονη και τελετουργία άκρως εξωτική που άνθρωπος λογικός δεν θ’άντεχε μήτε να συζητήσει. Διδασκαλία κι ιερουργία αιρετικών που έχει να κάνει μονάχα με την ανέγερση μνημείων και αγαλμάτων, με τη συντήρηση και καλλωπισμό γλυπτών παραστάσεων που τάχατες συγκροτούν σε κοινότητα μια ποικιλία εθνών και φυλών με αλλότρια ήθη και έθιμα, που συνιστούν οικουμένη την πανσπερμία ζωντόβολων μαμουνιών, τη χάβρα των ακουσμάτων σε χορωδία πολυμελή και ομόφωνη. Λατρεία πρωτόγονη και απάνθρωπη που οι ζηλωτές της αγγίζουν τα όρια της διαστροφής με την εμμονή τους στις ταφικές εργασίες. Είναι οι μέρμηγκες οι πλέον ορθόδοξοι τέκτονες1 του άθλιου δόγματος –εκείνοι που απεργάζονται και ολοκληρώνουν τον τύμβο του άρχοντα με κάθε πατροπαράδοτη λεπτομέρεια. Είναι εξόχως δραματικό να τους βλέπεις να βγάζουν τα μπάζα από την είσοδο του σπηλαιώδους ναού, να σέρνουν κατάκοποι φύλλα και σπόρους και άλλα ζωύφια στη στοά και το νάρθηκα της ιερής κατακόμβης τους για να μπορέσει ο θεός-βασιλιάς τους να κυβερνά έναν άδη με αφθονία υλικών και υπάρξεων. Είναι μια καλογερική που κανείς χριστιανός δε θα μπορούσε να φανταστεί, πόσο μάλλον να υποθέσει τις υπόγειες συνόδους και συναθροίσεις που συγκαλούνται στις διακοπές του χειμώνα για το ζήτημα του κενοταφίου.
Γιώργος Βασιλάκος, Πριν την Βαβέλ, Ύψιλον, 2004
1. Με την έννοια του μέλους της μασονικής στοάς αλλά και κυρίως του χτίστη. (σημ.τ.Σ.)
 |
| ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΝΤΟΓΚΟΝ |