ΟΥΤΙΣ

Ο Ταλιέσιν Τραγουδά τη Γνώση του

Κάποτε γνώριζα

Όλα αυτά που υπήρχαν να μάθω

Σε μια στιγμή φλεγόμενης έκστασης

Μεταμορφώθηκα

Γνώριζα κάθε πέτρα, κάθε δέντρο, κάθε πουλί

Κάθε ζώο και ψάρι

Και, σ' εκείνη τη στιγμή,

Κατάλαβα ότι όλα τα νοήματα ήταν ένα.

Τότε, το ίδιο απότομα και ξαφνικά,

Από τη φώτιση πίσω πάλι στο σκοτάδι

Ξέχασα όλα όσα είχα μάθει

Και ήταν λες και, εκεί που έβλεπα μόνο ενότητες,

Τώρα καταλάβαινα μόνο σπασμένα κομμάτια

Που κάποτε ήταν ολόκληρα.

Και, από τότε, πέρασα χρόνια πολλά αναζητώντας

Πολεμώντας,

Να συγκεντρώσω τα χαμένα κομμάτια

Που ίσως, κάπως, να συνδέσουν τη σπασμένη γνώση

Να γίνουν πάλι εκείνο το ένα,

Που είναι αιώνιο

Και δεν αλλάζει ποτέ.

Αλλά, εγώ είμαι που άλλαξα,

Έμεινα κάπως παγωμένος.

Τώρα κοιτώ πίσω μου

Στο παρελθόν

Και συνθέτω τα κομμάτια σε νέα σχέδια

Αιώνια ελπίζοντας να βρω

Την αληθινή τους σχέση

Ώστε η φλόγα της δημιουργίας

Να αναζωπυρωθεί στα κόκαλά μου...

Ποίημα του θρυλικού Κέλτη βάρδου Taliesin σε μετάφραση του Παντελή Γιαννουλάκη, από το βιβλίο του Ονειροπόλος, εκδ. Άγνωστο


φωτογραφία: Μήδεια του Ευρυπίδη, σκηνοθεσία: Μίνως Βολανάκης, Circle in the Square, Νέα Υόρκη, 1973

Η ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΠΟΛΗ

Η τετράγωνη πόλη, σε ένα ποίημα του Ντε Κίρικο... Είναι η πόλη όπου «βασιλεύει ο στοχασμός» ή κάτι άλλο, ανέκφραστο, που κάποιες φορές πυκνώνει και γίνεται απτό, όπως εδώ, ανάμεσα σε άλλες εικόνες ενός ζωντανού ονείρου.

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ (UNE NUIT)

Χτες τη νύχτα ο άνεμος φύσαγε τόσο δυνατά

που έλεγα πως θάρριχτε χάμω

τα χαρτονένια βράχια.

Κι’όλη την ώρα μεσ’στα σκοτάδια τα ηλεκτρικά

φώτα

Εκαίγανε ωσάν καρδιές.

Απάνω στον τρίτο μου ύπνο ξύπνησα κοντά σε

μια λίμνη

Όπου έρχονταν και χύνονταν τα νερά δυο ποταμών.

Γύρω στο τραπέζι οι γυναίκες διαβάζανε.

Κι’ ο καλόγερος σιωπούσε χωμένος στη σκιά.

Αργά πέρασα το γιοφύρι και στον πάτο των

σκοτεινών νερών

Είδα να περνούν αργά μεγάλα μαύρα ψάρια.

Ξαφνικά βρέθηκα μέσα σε μια πόλη μεγάλη

και τετράγωνη.

Όλα τα παράθυρα είτανε κλειστά, παντού βασίλευε

σιωπή.

Παντού βασίλευε στοχασμός.

Κι’ ο καλόγερος ξαναπέρασε από πλάγι μου.

Ανάμεσα απ’ τις τρύπες του σάπιου ράσου του

είδα την καλλονή του σώματός του: χλωμό και

άσπρο σαν ένα άγαλμα του έρωτα.

Σαν εξύπνησα η ευτυχία κοιμόνταν ακόμη

κοντά μου.

1911-1913

Giorgio de Chirico

Μετάφραση: Νίκος Εγγονόπουλος

Η λέξη, τ.179

ΣΕ ΧΡΟΝΟ μεταμορφωμένο - 1

Μήδεια του Ευρυπίδη σε σκηνοθεσία Υukio Ninagawa

ΣΕ ΧΡΟΝΟ μεταμορφωμένο - 2

Romeo Castellucci – IO PENSO, εγκατάσταση (2010)

ΣΕ ΧΡΟΝΟ μεταμορφωμένο - 3

Sankai Juku – KAGEMI - Beyond the Metaphors of Mirrors (2000)