«Στα ανήλια του χάους ορυχεία»



Μπορεί να είναι παράξενο˙ κι όμως, συχνά
οι Εργάτες που σκάβουν στο έρεβος τις στοές
για το σκοτάδι, μας τραβούν      με δίχτυα χαλαρά
στα ανήλια του χάους ορυχεία  
από ηλιόλουστα μονοπάτια της δικής τους αλήθειας˙ μας οδηγούν
αργά, μέσα από άσπιλα τοπία
μιας αναμάρτητης πλαγιάς  –  και ξαφνικά, κόγχο κλειστό
αόμματης ματιάς
που μας κοιτά  –  τρυπούν˙ και χαίνει      κάτω από τα πόδια μας
κάποια άλλη Ανάγκη,
ξένη   –   στέρφο κι απότομο, αγκαθωτό
το πιο βαθύ φαράγγι.

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Μάκβεθ, μτφρ. Γιώργος Χειμωνάς, Κέδρος, 1996


Το απόσπασμα είναι ένα ατόφιο δείγμα της ποίησης του Χειμωνά. Κάποτε κάποιος θα πρέπει να ανθολογήσει όλα τα αποσπάσματα... Το πρωτότυπο κείμενο, από την τρίτη σκηνή της πρώτης πράξης: But 'tis strange, / And oftentimes to win us to our harm / The instruments of darkness tell us truths; / Win us with honest trifles, to betray's / In deepest consequence.