 Alcestis - Robert Wilson (1986) Ανύποπτη μοιάζει να είναι αν και δεν είναι Η γη. Χορτάτη από διαμάντια και άνθρακες Όμως ξέρει να ομιλεί κι από εκεί που η αλήθεια εκβάλλει Με κρουστά υποχθόνια ή πηγές μεγάλης καθαρότητας... Ξέρει ο ήλιος. Κατεβαίνει μέσα σου να δει. Επειδή τ’απέξω Είναι καθρέφτης. Μες στο σώμα η φύση κατοικεί κι από εκεί εκδικείται Όπως σε μιαν αγριότητα ιερή σαν του Λέοντα ή του Αναχωρητή Το δικό σου λουλούδι φυτρώνει που το λένε Σκέψη ...Όμως χρόνια τώρα μετέωρος κουράστηκα Κι έχω ανάγκη από γης που αυτή μένει κλειστή και κλειδωμένη ...Να γιατί καταρκυθμεύω Που οι βαρειές υποχωρούν αμπάρες τρίζοντας κι οι μεγάλες θύρες ανοίγονται Στο φως του Ήλιου του Κρυπτού μια στιγμούλα, η φύση μας η τρίτη να φανερωθεί Αποσπάσματα των ποιημάτων «ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ», ΙΟΥΛΙΟΥ ΛΟΓΟΣ και ΡΗΜΑ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟΝ από Τα Ελεγεία της Οξώπετρας του Οδυσσέα Ελύτη (Ίκαρος) |